Om
oor die mens as skepsel (ek en myself), die Skepper en die skepping te wonder
is soos om 'n boek van 'n 1000 bladsy oop te maak, maar die bladsye volg nie op
mekaar nie.
Die
kompleksiteit van die lewe en die univers word uitgebeeld in woord en teks, maar
voordat die storielyn kan klaarmaak is die einde weg - 'n nuwe gedagtelyn
openbaar homself, oor mens en dier en die ewewig daarvan.
Dan
begin 'n komposisie - musiek vir die ore van 'n skepsel, versigtig aanmekaar
gesit deur die Skepper in die vorm van wind en donderslae; in voëlgesang en bok
geblêr; in die sagte melodie van waterstrome en die druis van 'n waterval; die
absolute stilte van 'n windverwaaide woestyn, met sononder; in die kleuretaal van 'n reënboog en purper sonsondergang; wat nooit dieselfde is nie.
En
tog spandeer ons min tyd daaraan, ons sit nie buite en vergaap ons aan die
volheid 'n maan nie, of die windgeverfde wolke in die lug nie - ons kyk eerder
na fotos en videos van mooi en vergeleë plekke - of stories. So leef ons deur die skerms van selfone en
rekenaars en kameras - sonder om die skepping in en om ons te bewonder en te
koester.
Dink daaroor!
Dankie Johan vir elke dag se uitsonderlike gedagtes
ReplyDelete