Fotos is my Tonnel na Vryheid

Fotos is my tonnel na vryheid

Waar ek kan ontsnap van die gekkigheid van hierdie wêreld

Waar ek kan inklim en na die lig toe kruip, ‘n ander wêreld, waar ek en ander saakmaak

Verlustig ek my aan die skoonheid van die mens

Besit ek vir ‘n oomblik ‘n 6 pack

Is ek van ‘n cowboy tot ‘n vegvlieënier

Staan die ’63 Apache what ek nog altyd wou gehad het, in my oprit

Volg ek die vlug van my 1150 orals waar daar stofpaaie is

Dit gee my ‘n blik op die wêreld van berge en dale, strome, mere en damme - waar ek nooit sal kom nie

Vlieg my gedagtes na sonsondergange en sonopkomste wat nie oorvertel kan word nie

Sien ek die detail van ‘n vlieg se oog, die skerpte van ‘n skerpioen se angel, die vlug van ‘n arend

Beleef ek die wel en weë van mense wat ek nie ken nie en ook nooit sal ontmoet nie

Ervaar ek honger saam met die kind wat vir mieliepitte in die grond krap en die uitbundigheid van ‘n “food fight”

Ek huil saam met die verweerde gesig van ‘n boemelaar en verwonder my aan die perfekte vel van ‘n sproetbevlekte gesig

 Sien ek die uitputting op ‘n brandweerman se gesig en beleef ek die vrees van ‘n soldaat

Dit lig my siel as ek die grootheid van God se skepping sien en maak my wrewilrig as ek die vernielsug van  die mense ervaar – besoedeling, oorlog, brassery, vermakerigheid, eiewaan en grootheidswaan; alles in prentjies met raampies – ‘n snapshot van die lewe

My tonnel na vryheid lei my na elke enkele emosie, spreek elke droom en vrees aan, laat my onthou van gister en maak my bewus van nou, met ‘n verwagting van more

My fotos vertel my storie, en die van ander ook

En wanneer ek nie meer kan praat nie, of verhuis het, dan sal my fotos vertel – ek was daar

Ek was daar! 

En die feit dat daar geen punte aan die einde van my sinne is nie sê doodeenvoudig; daar kom nog …

'n Kultuur van Respek

Ek kry ‘n paar aande gelede ‘n video waar die aanbieder aangaan oor Japan, en hoe lekker dit in Japan is en hoe goed mense daar behandel word.  Ongeag hoe waar alles is wat hy gesê het, was daar iets treffends – sy opmerking was dat daar in Japan “’n Kultuur van Respek” is.

Dit het vasgesteek – en skielik maak baie dinge sin (of nie).  In ons land en in die oorgrote deel van die wêreld is daar ‘n kultuur van disrespek, ‘n kultuur van onverdraagsaamheid (intolerance).  Dink daaroor, en wat nou volg is verseker ‘n baie breë kwas, of vir die wat nog nie seker is wat ek bedoel nie – ek gaan nou verskriklik veralgemeen.  En dis hier waar “as die skoen jou pas” ter sprake kom.

Ouers respekteer nie gesag nie. Kinders respekteer nie ouers nie. Ouers respekteer nie onderwysers nie.  Daarom respekteer kinders nie onderwysers nie.  Ouers respekteer hulself nie, anders sou hulle waarskynlik ‘n groter poging ingesit het om hulle kinders met dissipline groot te maak en nie verwag dat onderwysers dit moet doen nie.  Ouers maak van afrigters ‘n grap en die kleinspan volg onmiddelik.

Die publiek respekteer nie die polisie nie, ook nie die regering nie, ook nie die kerk nie.  Nie een van die drie respekteer die publiek nie.  Taxis probeer oral indruk en ons probeer hulle oral uithou – respek, verdraagsaamheid?  Die wet (rule of the law) word nie gerespekteer nie, nie deur Jan Publiek of die mense wat aangestel is om dit af te dwing nie.  Die wat het, respekteer nie die wat nie het nie, en die wat nie het nie, respekteer nie die wat het nie.  Die wat vinniger as jy ry is onverskillig en die wat stadiger as jy ry is idiote.

Almal wil hê en min wil werk daarvoor.  Meeste mense wil kits-rykdom, kits-verhoudings, kits-sukses, hê.  Meeste wil eet wat hulle wil en drink soveel hulle kan, maar die bank mag nie leegloop nie en jou pens mag nie oor jou toekoms hang nie.  Almal wil graag spiertiere wees en bikini lyfies hê, terwyl hulle op die bank in die voorkamer sit of op die kroeg se stoep ‘n dop vat.  Ons lag vir oorgewig mense wat om ‘n baan stap – terwyl ons na ‘n TV program kyk; dink so daaroor, daai sukkelende person het jou sopas verbygesteek.  Die eer behoort aan hom/haar.

Baie min mense neem verantwoordelikheid vir hulself en hul aksies, dis altyd iemand anders se skuld OF hulle doen dit, nou kan ek ook.  My ouers kon nie.  Ek het arm grootgeword.  Ek kon nie gaan studeer nie.  Regtig?  Indien jy jouself respekteer sou jy ophou regverdiging soek, maar eerder soek vir nog ‘n geleentheid, nog ‘n leidraad, nog ‘n kans, nog ‘n plan – sonder ophou.

Daar is geen gevolge vir swak gedrag en/of misdadigheid nie.  Ons lewe met wat ons en die mense voor ons geskep het – wat is ons nalatenskap?.  Moet ons die doodstraf inbring – ek dink nie dit gaan help nie, want “it’s not the severity of the punishment that deters, it’s the certainty of punishment that deters” (haal ek nou een of ander Sherrif in die VSA aan).  Sien, daar is geen respek nie omdat daar geen gevolge is nie.  Daar is geen respek omdat die waardes wat ons najaag vals is – rykdom, roem, bekendheid, stuff.

Net om seker te maak, kultuur beteken “hoe ons goed doen”, of soos die kinders sal sê, “dis hoe ons rol”. 

Ons kinders praat soos ons praat, dink soos ons dink, maak soos ons maak.  Dink daaroor.  Daar is egter geen verskoning nie – sodra jy 16 verbysteek het jy oor as genoeg breinkapasiteit om te besluit wat reg en verkeerd is, wat pas jou en wat nie, hoe jy behandel wil word en hoe jy ander behandel.  Uiteindelik is daar geen verskoning vir ‘n kultuur van disrespek nie – dis gekweek. Om die teenoorgestelde te hê sal ‘n nuwe kultuur gekweek moet word.  Of soos die eeu oue beginsel dit stel – “wat jy saai sal jy maai.” 

Die belangrikste vraag is daarom – wat wil jy hê?  Om die vraag te vra is die maklike deel.  Moeiliker is om te weet wat jy wil hê.  Nog moeiliker is om die karakter te hê (to show character), jou hande uit jou sake te haal, jou bas van die stoel af te kry en met respek te begin lewe.  Orals.  Aktief. Elke dag.

Hoe lyk ‘n kultuur van respek?  Kyk vir iemand as hy met jou praat.  Luister as iemand met jou praat.  Antwoord die persoon – respekvol. Behandel die person soos jy behandel sal wil word.  Doen wat van jou verwag word, en meer indien nodig.  Lewer jou diens met ‘n glimlag.  Laat jou kliente goed voel.  Eer jou buurman.  Respekteer jou ouers.  Leer jou kinders respek en ‘n lus vir die lewe.  Ondersteun die onderwysers en daardie arme siele wat jou kinders leer om te skryf en te tel.  Stop by die stop straat en die rooi robot.  Maak plek vir die taxi.  Glimlag en groet – dalk maak jy iemand se dag wat erger as joune is.  Wees beleefd.  Hanteer vrouens soos dames (al verdien sommiges dit nie).  Kyk uit vir die klein outjies wat geboelie word.  Kyk uit vir die groot en sterk ouens en vrouens wat seer het, maar dit nie wys nie.  Jy hoef nie iemand se kop af te kap as hulle nie met jou saamstem nie.  Moenie met kos mors nie.  Moenie besoedel nie – jou kinders moet die water drink; wanneer jy nie meer hier is nie. 

Oorhoofs – wees teenwoordig (present), kyk op van jou foon af en lewe doelgerig (purpose).  Dit maak nie saak wat ander doen nie, om ‘n kultuur van respek oor 20 jaar te skep begin vandag met ‘n verandering in jou denke en gedrag.  Verander vandag. Iets kleins.  Maak ‘n verskil.  En vir die wat ‘n bietjie byt nodig het – onthou, daar is klontkoppe orals. 

Alles begin by jou.  Respekteer die lewe.  Respekteer jouself.  En as ons gelukkig is, sal ons dalk in ons leeftyd ‘n klein verskil kan begin sien.

Laat ek my kinders toe om hulle eie foute te maak?

Laat jy jou kinders toe om hulle eie foute te maak? vra 'n pa my.
Nee antwoord ek.
Hoe so?
Na 'n paar sekondes antwoord ek.
Ek laat my kinders toe om hulle eie besluite te neem.
My rol as ouer is nie om hulle te keer om foute te maak nie, maar om eerder hulle te leer HOE om besluite te maak. Om hulle te leer wat om te oorweeg en hoe om te evalueer en op te weeg.
My plig is om hulle te adviseer met alles wat ek in my het, en dan om hulle toe te laat om te besluit.
Dis nou hulle "speeltyd".
En dan, as die besluit goeie vrugte afwerp - vier ek fees saam met hulle en help ek evalueer hoekom dit die "regte" besluit was.
As die besluit nie so vars was nie - dan is ek daar om te steun, die stukke te help optel en hulle te help om die volgende besluit te neem. Om hulle te help om aanspreeklikheid te aanvaar vir hulle besluite, hulle gedrag, hulle aksies en die gevolge daarvan.

My rol is nie om hulle toe te laat om hulle eie foute te maak nie, eerder is dit my rol hulle te help om weldeerdagte besluite te maak. Belangriker is om hulle te leer om aanspreeklikheid te aanvaar vir goeie en slegte gevolge.

Dis die moeilike deel, om terug te staan en te kyk hoe hulle "speel".

‘n Ode aan die Koringkriek

Sis, ag nee sis man – kom my vrou se stem uit die kombuis.

Gewoonlik betekene dit iets moet opgeruim word … wat is dit vra ek versigtig.

Iemand het iets oor koringkrieke op facebook gepost, vieslik.  My vrou hou nie van die gediertes nie.

Kommentaar kom, iemand moet iets oor koringkrieke skryf, seg iemand.

So hier is dit.  Die wat ondervinding het sal verstaan!

‘n Ode aan die Koringkriek

Dis nag

Buite is ‘n misterieuse mag

Gepantser, skerp, wagtend – grieselrig 

Verspieders hang aan grashalms

Antennas uitgestrek, oë wydoopgerek – gefokus

Wagters sit op hekke, op hulle poste, wakend

In massa wag hulle orals

In en op enige beskikbare plek

Reg vir die belofte van aksie

Paaie om oor te steek

In lokvalle, agter pale, onder take

Wagtend, vir ‘n onbedagsame hand

Dis dagbreek -

Borsharnas aan, vastrapskoene – vlymskerp

Rugpantser – vasgetrek

AKSIE, wys jouself

Gillend slaan die vyand op vlug

Pasop, teenaanval – die vyand gebruik stoke en klippe, chemise wapens, monster voertuie

Ongeag, ons mars aan, onstopbaar, in massa

Ruim op – vreet die wat geval het op, los niemand agter nie

Dit word nag – hergroepeer

More doen ons dit weer

Gillend sal hulle op die vlug slaan

Ons laat nie met ons mors

Oppad, na die beloofde (Koringkriek) land.

Let's Judge and use our Words Wisely

"Dr. Alfred Adler, the great psychologist, had an experience when he was a young boy. He got off to a bad start learning arithmetic, so his teacher became convinced that Adler was stupid when it came to mathematics. The teacher told his parents that the boy was dumb, and also told them not to expect much from him. His parents were convinced that the teacher's evaluation was correct.

"Therefore, Adler passively accepted the assessment that they had made of his abilities. And his grades in math proved that they were correct. However, one day he had a sudden flash of insight and thought he saw how to work a problem the teacher had put on the board that none of the other pupils could solve. He raised his hand and announced that he would like to do the problem. The students, and even the teacher, laughed at this. He became indignant. He strode to the blackboard and solved the problem perfectly much to everyone's amazement. And at that moment he realized that he could understand mathematics. He had been handed an unreal, negative self-evaluation, and he had believed it and performed on the basis of that assessment.

"Many of us have done the very same thing. Someone has told us that our abilities are limited, or that our dreams are unreachable. We have accepted that without question, and we go through life unhappy and unfulfilled. We become estranged from ourselves simply because we believe what others people have told us about ourselves."

Cited on www.sermons.com

Ek het niks om by te voeg nie!

Valentyndag Nabetragting – Die dag voor en na.

Dis Woensdag middagete, en ek peins oor Valentynsdag.  Kom ons begin by Maandag.

Ek het "gehoor" moeksie soek 'n spesifieke kombuis implement; sy maak kos vir 'n lewe. Lekker kos, gevries of vars op die tafel, persoonlik of besigheid.

Sy werk hard en ek hoor.

Maandag het ek verjaar.  Ek kry baie gelukwensinge van vroegoggend af; nie gedink so baie mense gee om nie.  Sommige bel en ander stuur 'n boodskap. Almal is kosbaar.

Ek besluit om vir moeksie daardie implement te gaan koop - sommer vir Valentynsdag ook.  Sal 'n paar blomme bysit vir kleur.  Sy behoort aangenaam verras te wees.

Oppad winkel toe ry ek by verskeie mense verby - baie met 'n bord en 'n boodskap.  Sommige kruip weg agter die bode, kan jou nie in die oë kyk nie.  Ander kruip nie meer weg nie; dit maak nie meer saak nie.  Ander, lyk dit vir my, weet daar is mense met klein harte.  Hulle is oral, elke robot word beset deur swaarkry mense en opportunistiese verkoopsmense.  Toe ene agterkom ek wil niks koop nie, is die nonchalante opmerking "hoe lyk dit met 'n 20, ek het nog nie geeët nie".  Die robot red my.

Ek koop die implement, ek is opgewonde, kry een van moeksie se vriendinne in die winkel, sy reken "goeie keuse".  Wat weet ek, al wat ek wil hê is dat moeksie moet happy wees.

Ek is dankbaar ek hoef nie by 'n robot te staan nie.

Dis middag; ek spandeer 'n uur of wat saam met moeksie, ons kyk vir Bobby op die PVR.  Hy besoek 'n polisieman van Ceres wat in sy eie tyd en koste 'n hengse verskil maak in die omgewing.  Hy werk veral met kinders en slaap 3-4 ure per nag.  Vrywillig.  Al wat hy wil hê is 'n vliegkaartjie vir sy vrou se 50ste om oorsee te gaan.  Sy was nog nie daar nie.

Maar ek is gepla. 

Die polisieman sê as elke polisieman 10 ure, elke maand, ekstra tyd werk, sonder vergoeding - dan is daar 200 000 x 10 ure per maand waarmee 'n moerse verskil gemaak kan word.  2 Miljoen man ure, ekstra.

Terwyl ek skryf kry ek nog 'n oproep of twee - ek word vir 'n ontbyt genooi.  Dit voel goed.

Ek kry 'n oproep van Koos - hy laat my dink; wat maak ek met al hierdie coaching skills van my?

Ek dink ek verstaan skielik iets van die gepla in my binneste - wat gee ek verniet vir mense wat nie het nie omdat ek wil gee sodat hulle 'n beter kans het?

My Staffie kom verduidelik vir my dis etenstyd - ek gehoorsaam.

Valentynsdag – moeksie gaan stap vroeg en ek gaan ry op ‘n fiets wat nêrens heen gaan nie.  Sy kry die blomme en die kombuisimplement.  Sy is happy.  Dis goed so.  Ons gaan drink koffie later die aand – ‘n magdom mense sit orals, sommiges duidelik verlief, ander gaan deur die motions. 

Woensdag – die rooi hartjie sjokolades van Woolies is 50% goedkoper.  Jy kan weer bekostig om blomme te koop.  Alles is terug na normaal toe, of nie.  Bemarking van liefde was weereens suksesvol.  Hier en daar is ‘n paar glimlaggende gesigte, daar is egter meer ontnugterdes, hulle verwagtinge het nie gerealiseer nie.  Waaroor gaan hierdie commotion nou weer?  Mense se gesigte en wat hulle nie sê nie vertel die waarheid.

Ek wonder weer - sal dit nie beter wees as ons die moeite wat ons insit vir Valentynsdag deurlopend maak nie?  In plaas van een keer per jaar, hoekom maak ons nie eerder tyd een keer per dag om toegewyd met mekaar te gesels nie, hoekom drink ons nie eerder een keer ‘n week koffie nie, hoekom maak ons nie moeite om elke dag in liefde met mekaar om te gaan nie?  Of is dit makliker om voor die TV te sit, jou stokperdjie te bedryf, saam met pelle te kuier, jou ding te doen.  Asof Valentynsdag in een dag gaan regmaak wat in ‘n hele jaar geen aandag gekry het nie.  ‘n Vuur wat toegelaat is om dood te gaan steek moeiliker aan as ene waarvan die kole aan die smeul gehou word.  Jy kan nie ‘n maraton hardloop as jy nie weekliks tyd op die pad spandeer nie.

Ek dink aan my geliefde stelling – “die klontkop waarmee jy gaan oud word is die ene wat langs jou slaap”.  (OK, dis die “nice” weergawe.) Hoe lyk jou oudword plan, prentjie?

More is Donderdag en teen Vrydag behoort baie van die gemoedere oor Valentynsdag mislukkings (fails) te normaliseer.  Wat het verander?

Kom ons maak eerder soos daardie polisieman en deel jou liefde mildelik uit, daagliks, aan die naby jou en ver van jou.  Dan maak liefde die wêreld weer rond.  En dan vier ons volgende jaar se Valentynsdag die vordering wat ons gemaak het, ons maak dit ‘n dag van oorwinning en verwondering – eerder as ‘n dag van verwagtinge.

Kom ons kyk wat ons kan doen, 1 uur op 'n slag, vir die mense rondom ons.

Kom ons toets mekaar volgende jaar hierdie tyd.

Manne, onthou om julle vrouens lief te hê.  Vroue, doen moeite met die ou knorpot van jou.

En nou?  Ek voel beter, daar is mense wat lief is vir my, ek dink ek het 'n plan.  Ek is dankbaar ek hoef nie by ‘n robot te staan nie.  Ek is dankbaar ek kan elke middag huistoe gaan, na my vrou toe wat vir my lief is.  En my dogter.  Ek is dankbaar ek kon my vrou al oorsee laat kuier.

MooiLoop

So, wat staan ons almal te doen?

Koerante en TV nuus is “depressing”.

Die probleem is dat as jy nie koerant lees nie, is jy oningelig.  Indien jy wel koerante lees, is jy verkeerd ingelig (of misinformed).

Ek begin survival programme kyk sodat ek kan leer hoe om in die sneeu te oorleef, of weet wat om te doen as ek by ‘n vulkaan beland, of om te oorleef as een-of-ander duistere rede op ‘n klein boodjie op die oseaan dobber, of hoe om nie by ‘n uitstalling of straatmark geskiet te word nie.  Absurd.

My grootste uitdaging is om nie, soos ons vrinne van oorkant die oseaan wat houtskoene dra sou sê, ‘n gemoedsbekakking te kry nie!  Dis asof daar ‘n swart stroom media is wat jou wil insluk en vertel hoe sleg dit gaan en hoe gevaarlik dit is en net wys wat hulle wil hê jy moet sien.  Genade.

Dan is daar die stortkop brigade (maw politici).  Van gewone stortkoppe tot goue stortkoppe.  En hulle vertel graag vir ons hoe hulle dinge gaan regruk.  Sien, niemand doen niks verniet nie, veral nie ‘n beroepspolitikus nie.  Jy sien, dis juis hierdie sogenaamde leiers wat ons in hierdie gemors ingekry het – wat gaan hulle nou anders doen.  Daar is wel ‘n paar wat probeer.

Die oplossing is dat ons verantwoordelikheid moet aanvaar vir onsself en ons heil.  Dis egter moeilik, want dan is daar niemand om te blameer nie.  Indien ons doen wat gedoen moet word SAL dinge uitwerk.  Punt.  Wat ons moet doen is egter maklik om oor te praat en moeilik om te doen. 

Wat dink ek is die oplossing?  Die oplossing lê by die verandering van ons harte!

Hou om Vadersnaam op kla,

Staan vroeg op,

Werk hard,

Wees tevrede met wat jy het – daar is ‘n verskil tussen “wants and needs”,

Wees geduldig – Rome is regtig nie in een dag gebou nie,

Werk mooi met jou geld – as kontant koning is, is kontantvloei die koningin (maw die baas)

“Be nice” met almal, insluitende jouself,

Smile, maak net seker jou gesig weet dit,

Al gaan dit hoe moeilik, tel jou “blessings”, daar is baie,

Groet mense wat by jou verby loop, al dink hulle jy is gek – dalk is jy die sonstraal wat hulle nodig het,

Gee jou man of vrou ‘n soen. Druk hom of haar so ‘n klein bietjie langer, totdat jy voel dit kom van binne af,

Kyk jou seun in sy oë en erken hom as ‘n man – en gee hom ‘n druk,

Sit by jou dogter en luister na haar – sien die vrou wat sy word. Hou haar vas; dis jou kind.

Let op die eerste woorde wat jy sê wanneer jy mense sien – en die laaste woorde voordat jy wegstap / of wanneer jy jou kop op die kussing neerlê.  Wat is jou boodskap?  Dink jy mense sal uitsien om weer met jou te gesels?

Aanvaar dat ander nie soos jy is nie; omarm die verskille – dalk maak dit jou ‘n beter mens!?

Vergewe jouself en ander – dis makliker as om met al daai laste en wroegings rond te loop.

Ek, jy, ons, die gesin, die stad, die provinsie, ons land en die wêreld is nie afhanklik van leiers en politiek nie.  Alles begin by jou en my – ons maak die verskil.

Ongelukkig is daar net een van twee keuses – (1) maak ‘n verskil of (2) vrot in jou donker gat.  Daar is niks tussenin nie – jou keuse!  Daar is baie van ons wat ‘n verskil wil maak.