Toe ek heelwat jonger was, op die
platteland, het ons graag gaan dans. Dit
was ‘n jolige, stowwerige en senutergende affere.
Dit was gewoonlik in die
boeresaal of die stadsaal of skuur, maak nie saak waar nie, solank daar genoeg
plat plek was om meel te strooi sodat voete lekker kon gly – ‘n stowwerige maar
uitstekende oplossing vir ‘n ongelyke en soms growwe sementvloer.
Langs die muur het die meisies
gesit, aangetrek om aandag te trek! Die
(jong)manne het hulself dan redelik strategies geplaas – meestal naby die kroeg –
sodat hulle die meisies kon dophou; totdat hulle genoeg moed bymekaar gespkraap
het om ‘n meisie te vra vir ‘n dans.
Dit was die toets - om te dans
moes jy die moed bymekaarskraap om oor die vloer te stap, ‘n meisie in die oë
te kyk, en haar te vra; “wil jy dans” of “kan ek die volgende dans kry”? Die antwoord was meestal ‘n giggelende
blosende afkyk ja of nee.
Ja - ongelooflike “rush”. Jy steek jou hand uit, die meisie neem dit,
sy kyk jou in die gesig en glimlag (meestal, behalwe as jy ‘n reputasie het vir
tonetrap). Op die ritme van die musiek
gee jy een tree vorentoe en sy een agtertoe – in pas, gelyk, georkestreer,
sweef julle oor die vloer, draai en swaai; oorbewus van mekaar se
teenwoordigheid, hand-op-hand, hand-op-skouer, hand-teen-rug, dalk
wang-teen-wang. En hoe langer julle
saamdans hoe meer raak julle een, lees mekaar, verstaan mekaat, pas aan by
mekaar, ervaar mekaar, raak opgeslurp in mekaar; een. En hoe makliker raak dit om te vra – dans met
my. En soms het die meisie gevra; en
watter man kan dan nee sê, of sou wou nee sê?
Soms, na die eerste dans, het die
behoefte om met daardie spesifieke person te dans, verdamp. Dan het jy net nie weer gevra nie, of sy het
jou vermy.
Nee. Hoe nou gemaak? Skaapkop, asemnood,
breinsonderbloed, sprakeloos. Jy draai
om en stap weg; verloorder. Maak nie
saak hoe sterk jy jou hou of hoe braaf jou reaksie tot jou maters is nie;
daardie nee vreet in jou binneste.
Die ergste is geen antwoord nie,
wanneer jy moet aanneem dat dit ‘n nee is, sonder om jou poging te erken deur
net “nee dankie” te sê. Daardie stilte
is die grootste vernedering; jy is nie eers ‘n antwoord werd nie. Net niks! Geen reaksie tot die moed wat jy geopenbaar
het om jou behoefte (aan ‘n dans) openbaar te maak, niks.
Die moeilikheid het gekom wanneer
jy regtig van die meisie gehou het, en jy regtig graag met haar wou dans en jy
steek die vloer vir die tweede en derde keer oor – sonder sukses; dan moet jy
maar jou waardigheid behou en die aftog blaas.
Dalk met jou oë oor die muurblommetjies vee en wonder wie sou met jou
wou dans – want die prinses was nie geneë nie.
Of dalk onttrek jy jou, want jy is nie goed genoeg nie; of dalk sien jy
nie weer kans vir die vernedering nie en vra net nie weer nie. Jou ego sien nie kans vir nog ‘n verwerping
nie.
Dan (soms) gebeur ‘n wonderwerk,
die tweede (of self derde) beste, raak nommer een. Want sy het ja gesê. Sy wou met jou dans. Sy het moeite gedoen om gesien te word – en
jy het gesien, magic. En as julle saam
dans, en julle bly nie in oefening nie, dan raak dit weer net so moeilik soos in
die begin. En dis juis hier waar die
analogie (‘n storie agter die storie) gebruik kan word om jou toewyding (of
commitment) tot ‘n verhouding te toets; enige verhouding – werksverhouding,
geestesverhouding, finansiele verhouding, liefdes verhouding; maak nie saak
nie, besluit self.
Dit is waar vir alle verhoudings
– jy moet moeite doen, jy moet die vloer oorsteek, jy moet die vraag vra; dan
moet ‘n antwoord gegee word, met omsigtigheid, want elke antwoord het ‘n impak;
positief of negatief – jou antwoord breek af of bou op. En as die “magic” verby is begin die
werk. Die dissipline om te reageer soos
in die begin. Die liefde om aan te hou
gee wanneer die fonk nie meer so sterk is nie, en so ‘n nuwe fonk skep. Die insig om te verstaan dat, alhoewel jy nie
meer in ekstase is nie, dit nie noodwendig waar is vir die ander een nie. Die wete dat daar meer vreugde in gee is, as
om te ontvang. Die waarde daarvan om te
weet dat jou gee ander tot vreugde stem, en dan nog te gee. Dat jou doel in die verhouding raak om ‘n ander
te behaag, tot vreugde te stem, behoeftes te bevredig – ongeag hoe jy voel,
ongeag wat jy wil, ongeag. Wanneer gee
en neem, een word! Dis wanneer ‘n
verhouding werk, wanneer my en jou behoeftes in ‘n groter geheel een word, en
dit ons s’n word.
Dan wag jy vir die vraag “kan ek hierdie dans kry”, en soms dans
jy sonder dat die vraag gevra hoef te word, want jy weet die behoefte is daar,
selfloos.
“Wil jy dans, my skat?” Ek dag
jy vra nooit ……
No comments:
Post a Comment